Ilang araw ko na ring hindi nadadalaw tong blog ko. Nakakawalang gana kasi magkwento lalo na kapag naiisip mong ang dami mo pang dapat unahing gawin. Pero ngayon, medyo nabawasan naman na ng konti, nakagawa na ako ng term paper. Pero yun pa lang ang nagagawa ko, meron pang kong report sa history, research work sa Filipino at news paper clippings sa history pa rin. Tapos ilang lingo na lang, midterm na naman. Grabe kailan kaya ako makakapag-relax ng todo. Yung walang iniisip na projects at requirements. Huway nako talaga. Salamat na lang, wala kaming pasok bukas dahil bukas pa lang ice-celebrate yung teacher’s day sa school namin, magkakaroon ako ng time para gawin ang mga dapat ko pang gawin. Wag lang akong dapuan ng katamaran. Haha

kaming tatlong magkaklase. Natanong kasi ng ng isang kong classmate na “paano kung may nangutang sa’yo ng malaki-laking halaga tapos parang nakalimutan na or kinalimutan na?” Hindi ko alam pero, nagkatinginan na lang kami ng isa ko pang classmate. Nahulaan na kasi namin kung sino ang tinutukoy niya, at hindi kami nagkamali ng hinala kung sino yon. Bakit kasi diba, halimbawang ikaw ang nangutang tapos parang hindi mo maiibabalik, diba nakakahiya yun. Tapos paano kung ikaw ang inutangan tapos parang wala nang balak ibalik ng nagutang sa’yo ang inutang niyang pera, diba nakakainis. Haha. Ewan, basta ganun yun. Nakakahiya pa man din maningil kapag close friend mo ang nagutang sa’yo, tapos siya pa ang parang galit dahil sinisingil mo na siya. Haay basta sana nage-gets niyo ibig kong sabihin.